Gdyby śmierci nie było nikt z nas by już nie żył przemijamy jak wszystko by w ten sposób przetrwać. Ks. Jan Twardowski
Historia nie uczy nas właściwie niczego innego poza tym, na czym polega złe rządzenie. Thomas Jefferson
Idea na krótko przed obumarciem wygląda najzdrowiej. Fransois Mauriac
Dać życie to również zgodzić się na cierpienie, przyjmując radość. Michel Quoist
Ibidem (skrót: ib. lub ibid). - tamże; w tym samym miejscu (zwykle w bibliografii)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jeszcze kawał drogi. Najwyżej trzecia. Twarze ludzkie są niespokojne i pytające. Stajemy w
piątkach, równamy, dociągamy torby i pasy.
Pisarz liczy nas nieustannie.
Od strony dworu idą esmani i te nasze posty. Obstawiają nas wokoło. Stoimy. Na
końcu komanda nosze z dwoma trupami.
Na drodze uczynił się większy ruch niż zwykle. Ludzie z Harmenz chodzą tu i tam,
zaniepokojeni naszym wczesnym odejściem. Ale dla starych lagrowców rzecz jest jasna: w
lagrze będzie naprawdę wybiórka.
Parę razy mignęła jasna chusteczka pani Haneczki.
Kobieta zwraca ku nam pytające oczy. Stawia koszyk na ziemi i opiera się o stodołę,
patrzy. IdÄ™ za jej wzrokiem. Patrzy niespokojnie na Iwana.
Zaraz za esmanami nadszedÅ‚ kapo i cherlak kommandoführer.
- Rozstąpić się i podnieść ręce do góry - rzekł kapo. Wtedy wszyscy zrozumieli:
rewizja. Rozpinamy kurtki, otwieramy torby. Esman jest wprawny i szybki. Przejeżdża
rękoma po ciele, sięga do torby. Obok reszty chleba, paru cebul i jakiejś zestarzałej słoniny -
jabłka, niewątpliwie z sadu.
- Skąd to masz? Podnoszę głowę:  mój post.
- Z paczki, panie post.
Przez chwilÄ™ patrzy mi ironicznie w oczy.
- Te same jabłka jadłem dzisiaj po obiedzie.
Wypaproszają z kieszeni kawały słoneczników, kaczany kukurydzy, ziele, szczaw,
jabłka, raz po raz podrywa się krótki ludzki wrzask: biją.
Nagle unterscharführer wszedÅ‚ w sam Å›rodek szeregu i wyciÄ…gnÄ…Å‚ na bok starego
Greka z dużą, wypchaną torbą.
- Otwórz - rzekł krótko.
TrzÄ™sÄ…cymi siÄ™ rÄ™koma Grek otworzyÅ‚ torbÄ™. Unterscharführer zajrzaÅ‚ do Å›rodka i
zawołał kapa.
- Patrz, kapo, nasza gęś.
06
I wyciągnął z torby gęś o olbrzymich, rozłożystych skrzydłach.
Pipel, który też podbiegł do worka, krzyknął triumfująco do kapy:
- Jest, jest, a nie mówiłem! Kapo zamachnął się kijem.
- Nie bij - rzekł, wstrzymując mu rękę, esman. Wyciągnął z pochwy rewolwer i
zwrócił się wprost do Greka, wymownie gestykulując bronią:
- Skąd to masz? Jak nie odpowiesz, to cię zastrzelę. - Grek milczał. Esman podniósł
pistolet. Spojrzałem na Iwana. Był zupełnie blady. Spojrzenia nasze spotkały się. Zacisnął
usta i wystąpił z szeregu. Podszedł do esmana, zdjął czapkę i rzekł:
- To ja mu dałem.
Wszystkie spojrzenia zawisÅ‚y na Iwanie. Unterscharführer wolno podniósÅ‚ pejcz i ciÄ…Å‚
go po twarzy raz, drugi, trzeci. Potem zaczął bić po głowie. Pejcz świszczał, twarz więz
nia
pokryła się krwawymi pręgami, ale Iwan nie padał. Stał z czapką w ręce, wyprostowany, z
rękoma wzdłuż bioder. Nie uchylał głowy, chwiał się tylko całym ciałem.
Unterscharführer opuÅ›ciÅ‚ rÄ™kÄ™.
- Zapisać numer i złożyć meldunek. Komando - odmarsz! Odchodzimy równym,
wojskowym krokiem. Zostaje za nami kupa słoneczników, kępy ziela, szmaty i torby,
pogniecione jabłka, a za tym wszystkim leży wielka gęś o czerwonym łbie i rozłożystych
białych skrzydłach. Na końcu komanda idzie Iwan, nie podtrzymywany przez nikogo. Za nim
na noszach niosą dwa trupy przykryte gałęziami.
Gdy przechodziliśmy koło pani Haneczki, zwróciłem głowę w jej stronę. Stała blada i
wyprostowana, z rękoma przyciśniętymi do piersi. Wargi jej drżały nerwowo. Podniosła
wzrok i spojrzała na mnie. Wtedy zobaczyłem, że jej duże czarne oczy pełne były łez.
Po apelu wpędzili nas na blok. Leżymy na pryczy, wyglądamy przez szpary i czekamy
na koniec wybiórki.
- Czuję się, jakbym zawinił w tej całej wybierce. Ten dziwny fatalizm słów. W tym
przeklętym Oświęcimiu nawet złe słowo ma moc stawania się.
- Nie przejmuj się - odrzekł Kazik - daj lepiej coś do tego pasztetu.
- Pomidorów nie masz?
- Nie co dzień świętego Jana. Odsunąłem przygotowane kanapki.
- Nie mogę jeść.
Na dworze kończą wybiórkę. Lekarz-esman, zabrawszy liczbę i numery zapisanych,
odchodzi do następnego bloku. Kazik zabiera się do odejścia.
- Idę kupić papierosów. Ale wiesz, Tadek, jesteś frajer, bo jakby mi kto kaszę wyjadł,
tobym go zbił na marmoladę.
07
W tej chwili na krawędzi buksy wylazła z dołu jakaś siwa, ogromna czaszka i
spojrzały na nas zażenowane, mrugające oczy. Potem ukazała się twarz Bekera, zmięta i
jeszcze bardziej postarzała.
- Tadek, ja mam do ciebie prośbę.
- Gadaj - rzekłem, przechylając się ku niemu.
- Tadek, idę do komina. [ Pobierz całość w formacie PDF ]