Gdyby śmierci nie było nikt z nas by już nie żył przemijamy jak wszystko by w ten sposób przetrwać. Ks. Jan Twardowski
Historia nie uczy nas właściwie niczego innego poza tym, na czym polega złe rządzenie. Thomas Jefferson
Idea na krótko przed obumarciem wygląda najzdrowiej. Fransois Mauriac
Dać życie to również zgodzić się na cierpienie, przyjmując radość. Michel Quoist
Ibidem (skrót: ib. lub ibid). - tamże; w tym samym miejscu (zwykle w bibliografii)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

jeszcze robi? Dochodzi szósta. Dobre pół godziny temu powinna pani pójść
do domu.
Podszedł do umywalki i zaczął myć ręce. Na plecach czuł spojrzenie
zimnych oczu Darli.
 Nie jest już pan szefem, doktorze Goldmark. Dobrze by było, gdyby
pan o tym pamiętał  odparła, potem zwróciła się do pielęgniarki:  Proszę o
raport, siostro.
 Lydia Galgonthon, dwadzieścia jeden lat, studentka. Zemdlała po
wykładzie. Wezwano karetkę. Chora na moment odzyskała przytomność,
lecz wciąż była rozkojarzona. Ratownicy dowiedzieli się od jej kolegów i
koleżanek, że cztery miesiące temu uległa wypadkowi samochodowemu.
 Czy znamy przebieg leczenia?  spytał Benedict.
 Historia choroby zaraz zostanie dostarczona.
41
R
L
T
Darla obejrzała oczy Lydii.
 y
renice równej wielkości, reagują na światło.
 To dobrze  stwierdził Benedict.  Trzeba zrobić EKG i EEG i
założyć wenflon do kroplówek. I zmierzyć ciśnienie krwi.
Kiedy jedna z pielęgniarek, Heather, owijała rękawem aparatu do
mierzenia ciśnienia rękę Lydii, dziewczyna zaczęła się rzucać.
 Atak padaczkowy  stwierdziła Darla. Pielęgniarki przytrzymały
pacjentkę za ręce i nogi, aby nie zrobiła sobie krzywdy, a Heather rozpięła jej
bluzkę. Benedict sprawdził, czy drogi oddechowe są drożne.  Na wszelki
wypadek przygotujcie siÄ™ do intubowania.
 Dwieście mililitrów phenytoniny  polecił.
Po zastrzyku atak zaczął stopniowo mijać, chociaż ciałem Lydii wciąż
wstrząsały drgawki. Dziewczyna zakasłała.
 Spokojnie  przemówił do niej Benedict kojącym tonem.  Jesteś w
szpitalu. Zemdlałaś na wykładzie. Pamiętasz?  Otworzyła oczy, ale wzrok
miała błędny.  Nie martw się, Lydio. Ja nazywam się Benedict, a to jest
Darla. Zajmiemy siÄ™ tobÄ….
Słuchając go, dziewczyna próbowała usiąść, lecz Darla ją
powstrzymała.
 Nie ruszaj siÄ™. Po prostu odpoczywaj, dziecko.
Benedict obserwował swoją szefową pochyloną nad pacjentką i myślał,
że ma niezwykły dar zaglądania do duszy chorego i okazywania mu
współczucia. Zastanawiał się, jak to się dzieje, że cały personel uważa, iż ma
serce z lodu.
 Kręci ci się w głowie?  spytała.
 Tak  słabiutkim szeptem odpowiedziała Lydia.
 Zamknij na chwilÄ™ oczy. Czekamy na twojÄ… historiÄ™ choroby. Wtedy
42
R
L
T
będziemy więcej wiedzieli.
Mogliby zadać dziewczynie kilka pytań wprost, na przykład, czy jest na
coś uczulona albo czy w wypadku samochodowym nie odniosła obrażeń
głowy, ponieważ jednak wciąż była niezbyt przytomna, jej odpowiedzi
mogłyby być nieścisłe.
 To jest maska tlenowa  wyjaśnił Benedict, ostrożnie zakładając
maskę na usta i nos dziewczyny.  Stężenie tlenu we krwi jest trochę za
niskie.
Darla wsunęła palec w dłoń pacjentki.
 Z
ciśnij  poprosiła. Lydia wykonała polecenie.  Dobrze. Dziękuję.
 Zdarzyło ci się już kiedyś zemdleć?  spytał Benedict.
 Nie.  Dziewczyna pokręciła głową.
 A miałaś kiedyś atak epilepsji?
 Nie.  Lydia uniosła powieki i spojrzała na nich przerażonym
wzrokiem.  Przynajmniej nic mi na ten temat nie wiadomo. Jak to poznać?
 Stan świadomości w skali Glasgow trzynaście  Darla przyciszonym
głosem podyktowała Heather.
 Lydio, czy chciałabyś, abyśmy zawiadomili kogoś z twoich bliskich,
że jesteś tutaj?
 Tak. MamÄ™.
 Mamę? Dobrze. Pamiętasz numer telefonu?
Dziewczyna westchnęła. Atak j ą wyczerpał.
 Gdzie jest mój plecak?
Darla uspokajającym gestem dotknęła jej ramienia.
 Zajmiemy siÄ™ tym. Odpoczywaj.
Darla i Benedict zostawili chorÄ… pod czujnym okiem Heather i poszli do
dyżurki pielęgniarek. W książce telefonicznej Darla znalazła numer
43
R
L
T
uniwersytetu. Podniosła słuchawkę, lecz Benedict ją powstrzymał.
 Co robisz?  zaprotestowała.  Muszę zadzwonić do sekretariatu i
poprosić, aby znalez
li numer telefonu do jej matki.
 Niepotrzebnie. Jestem przekonany, że ktoś z grona koleżanek i
kolegów Lydii przyjechał z nią do szpitala.
Przechylił głowę i nasłuchiwał. Wyrwała mu rękę.
 Musimy zawiadomić matkę  upierała się Darla.
 Cii...- Benedict przyłożył zwiniętą w trąbkę dłoń do ucha.  Co ja
słyszę? Dziewczęce głosy?  Puścił do Darli oko.  Sprawdz
my.
Gdy wyszedł z dyżurki, niechętnie odłożyła słuchawkę i pospieszyła za
nim. Benedict pchnął drzwi do poczekalni. W rogu siedziały cztery
dziewczyny i chłopak. Dookoła nich zaś leżały plecaki.
 Et voilà, chérie.
 Nie jestem paÅ„skÄ… chérie  żachnęła siÄ™ i podeszÅ‚a do studentów. 
Znacie Lydię?  zapytała.
Jakiś przekorny chochlik w jej głowie pragnął, aby okazało się, że
Benedict siÄ™ myli.
Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie:
 Tak.
 Dobrze siÄ™ czuje?
 Co się stało?
 Strasznie siÄ™ boimy.
 To było okropne.
Darla próbowała im przerwać, lecz nikt jej nie słuchał.
 Przepraszam  odezwał się Benedict, podchodząc.
 Czy ktoś z was dzwonił do matki Lydii? [ Pobierz całość w formacie PDF ]